Bil beni Sultanahmet

Yorgun yolcularını bırakan
Tramvaylar, otobüsler..
Asık yüzlü İnsanlar
Sanki herkese küsler.
Ezberlenmiş duraklarda
Tekerrür davranışlar ruhsuzca.
Binaların soğuk bakıyor
Caddelerin, sokakların, meydanın gibi.
Caminin önünde kuşlar iştahsız.
Neden her halin bana böyle zıt
Böyle miydik senle Koca Beyazıt…

İnsan seli, akın akın.
Her caddesi, her sokağı,
Dükkanların önü öbek öbek,
Hıncahınç her kapısında
Her milletten, her dilden..
Bir sessizlik, bir suskunluk
Çökmüş çarşının orta yerine..
Neden bu soğukluk bana karşı
Nedendir be hey Kapalıçarşı…

Merakını yitirmiş gibi
Bir rehberin ardında
sıralı insanlar.
Alman çeşmesinde..
Dikilitaş altında
Sessizce dinleyenler,
Fotoğraflayanlar.
Meydana gelmiş bir dolu insan..
Esirgedin gönlümden heyecanı
Hey gidi Sultanahmet meydanı…

On altı şerefesi,
Altı minaresi,
İnsanın içine işleyen ezan sesi,
Ve bir tarih abidesi,
Dersaadetin Ana camisi
Her vakit kalabalık,
Her cuması izdiham.
Sessiz vakur.
Sende huzur buluyorken azami
Sen ki… sen ki Sultanahmet camii…

Karşıda heybetli bir tarih
Görkemli bir duruş,
Suskunluğu belirgin..
Daha yaşlı ve daha dingin.
Bu nasıl durgunluk ya,
Ne diye Ayasofya…

Sessizliğin neden, nedir ki acın,
Ne yere batan onca sarnıcın,
Ne yukarıdan bakan kemerli kule,
Ve ey geçmişin izleriyle yıkanmış binalar,
Neden sessizlik hakim…
Nerde bitmeyen telaş,
Neyin var Çemberlitaş…

Tarih yazan yazdıran,
Yöneten ve yön veren
Bir o kadar ihtişamlı,
Yaşamaya bahane,
Soldun cennet Gülhane,
Surları kadar koca bir sessizlik alayı
Ne olur bir ses ver ey Topkapı sarayı…

Kalbinin, kalbi yurdumun,
Dünyanın göz bebeği, arzın merkezi.
Şenliklerin festivallerin,
Gerçeğe dönen hayallerin sinesi.
Ama suskun,
Ama sessiz,
Ama sakin,
Ama dingin…

Bunca suskunluğun neden,
Kimseler yok gibisin.
Neden böylesin neden.
Kaç zamandır gülen o
Yüzünü göstermeden.
Bir tek bana mı yoksa,
Yoksa sildin mi beni.
Benim…
Ey tarihi mekan,
Benim…
Hani sana müptela,
hani sevdalı sana,
Bir kelam eyle bana,
Söyle…
Söyle bildin mi beni..